grateful dead in concert

Hayatın herhangi bir halinin insana mutsuzluk vermesinin tek sebebi ölüm fikrinin kafamızda bir yere oturmamış olmasıdır diye düşüüyorum bir süredir.

Eğer öldüğümde tanrının bir parçası olacağıma, sonsuz güce eklemleneceğime, bir olacağıma inansam, hatta bu kadarına gerek yok sadece, cennet ya da cehennemde bana ait bir yere olacağını düşünsem hayatın tekdüzeliği bana huzur verirdi.

veya tam tersi sadece toprağa karışan bir bedenden ibaret olduğumu varsayayım o zaman iyi yada kötü olmaya çalışmak, son derece manasız olurdu ki bu da yaşadığım hayatı sorgulamamı engeller ve yine mutlu ve huzurlu bir adam olabilirdim.