sokak kedileri için üzülmüyorum artık, yollarda ezilmiş köpekler için de. savaşta ölen çocuklar, çöpten yiyecek toplayan kadınlar, dövülüp sokağa atılan yaşlılar, hastalanan sevdiklerim, ölen yakınlarım için de ağlayamıyorum.
oysa ne çok ağlardım ben eskiden. Kendim için üzülmekten başkalarının acılarını anlayamaz olmuşum uzun zamandır.
Bir de tarçın kokusuna katlanamıyorum bir süredir. hepsi kurabiyeleri hatırlatıyor.
11 Mart 2010 Perşembe
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
1 yorum:
Sorun sende değil... Bkz: http://www.idefix.com/kitap/duyguotesi-toplum-stjepan-g-mestrovic/tanim.asp?sid=U7C5KI1OH77UWVQQVW43 Yazar demiş ki: "... olayların insanlarda kolektif bir coşku yarattığı, onları duygulandırdığı ve eyleme sevk ettiği zamanlar geçip gitmiş, duygular paketlenip kullanıma sunulmuştur. "
Özge
Yorum Gönder