Highway to Hell

Kapıyı vurup çıktım bir daha o eve dönmemek üzere. Git dememişti ama önemli olan gitme dememesiydi. Eğer bakmak isterse görebileceği bir banka oturdum. Bir sigaradan fazlasına ihtiyacım vardı ama elimdekiyle yetindim.

Yarım saat içinde beni, en mutlı günlerimi geçirdiğim ama asla sevemediğim bu şehirden koparacak otobüse binmiştim. Doğduğum şehrin havasını içime çektiğimde ise burayı çok sevdiğimi ama asla yeterince mutlu olamayacağımı biliyordum.